Een eigen moestuin? Hoe begin je er aan?

Quote:  
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. (Pipi Langkous)

Toen er tijdens de eerste golf van corona een plotse lock-down kwam, kwam er geheel onverwacht en uit het niets, héél veel tijd vrij. In eerste instantie diende deze om op te ruimen, orde te scheppen, alles te herdenken en te herschrijven, maar zelfs dan had ik nog energie over en nietsdoen, dat ‘werkwoord’ staat duidelijk niet in mijn agenda. Het was dus een ideaal moment om aan een eigen, lang gedroomde, moestuin te beginnen.

Het stukje tuin dat we daarvoor al enkele jaren voorzien hebben, lonkte. Het vroeg om authentieke aandacht en liefde. Vorig jaar hadden we al een eerste poging ondernomen, maar al snel was de ganse moestuin herschapen tot een grote wildernis

Deze poging ging het helemaal anders verlopen. Mijn controlerende zelf nam het over. Plannetjes werden getekend, de juiste biologische combinaties opgezocht en met de ‘nodige kennis’ in ons hoofd en op papier, gingen we aan de slag.

De bedden werden voorbereid, de compost uit onze tuin achteraan werd aangevoerd. De eerste zaden gingen de grond in. En enkele andere plantjes werden voorgezaaid en op de vensterbank verwend met water en licht. Tot zover liep alles precies zoals we wensten. En toen de eerste zaailingen voorzichtig hun kopjes boven de grond lieten zien, waren we helemaal blij. Zo moeilijk blijkt het dus ook weer allemaal niet te zijn, ahum…

Echter, behalve de eerste zaailingen, bleek ook onze compost nog wel zin te hebben om te laten zien wat hij in zijn mars had. Enkele onverteerde zaden lieten zich zien. Plots groeiden er overal aardappelen en tomaten en zelfs een verdwaalde pompoenpit slaagde erin, voeten in de aarde te krijgen. Leuk, vruchtbaar, maar hélémaal niet zoals bedoeld. En ondertussen moesten onze ‘geplande’ zaailingen vechten voor hun plekje. De eerste les was alvast geleerd:

Gebruik geen eigen compost die niet helemaal gecomposteerd is.
(Tenzij je wel van wat avontuur houdt).

De tweede uitdaging bestond erin, om alles biologisch te houden in een tuin die nog niet helemaal opnieuw in balans is. Onnodig te zeggen, dat ook insecten de weg vonden naar onze nieuwe hobby. Kevers genoten van de rode biet, slakken hadden het gemunt op onze spitskool. En de wisselende droogte en felle regens, daar wisten we ook niet direct blijf mee.

En toch ben ik zo blij dat we dit avontuur aangegaan zijn. Ik geloof nog altijd in biologisch. Ik geloof nog altijd, dat moeder aarde voor ons zorgt, wanneer wij zorg dragen voor haar en ik geloof dat ik weldra heel veel vruchten mag oogsten.

Dit jaar genieten we van de resterende rode bieten en ze zijn zeer zeer lekker. En ook de ‘geplande’ tomaten zijn mooi rood, rijp en sappig. De kruidentuin verwent ons al een ganse zomer met heerlijke munt, bieslook, citroenmelisse, rucola en radijsjes. En als toetje bovenop dragen onze fruitbomen dit jaar hun eerste vruchten en verwent onze druivelaar ons met mini-super-zoete-druifjes.

Volgend jaar, doen we het beter, maar dit jaar genieten we van het proces en van het resultaat dat er wél al is. Yummie !!!